Verbum

атэні́т, атуні́т

(ад фр. Autun = назва мясцовасці ў Францыі)

мінерал класа фасфатаў зялёнага, зеленавата-жоўтага колеру, радыеактыўны; з’яўляецца сыравінай для атрымання урану.

атэнуа́цыя

(лац. attenuatio = змяншэнне)

штучнае стойкае аслабленне вірулентнасці патагенных мікраарганізмаў, якія захоўваюць здольнасць выклікаць імунітэт, выкарыстоўваюцца пры вырабе вакцын супраць туберкулёзу, воспы і інш.

атэнэ́ум

(лац. athenaeum, ад гр. athenaion = храм багіні Афіны ў Стараж. Грэцыі)

1) першая вышэйшая навучальная ўстанова, адкрытая ў Стараж. Рыме ў 135 г.;

2) сярэдняя школа ў Францыі ў перыяд Вялікай французскай рэвалюцыі 1789—1794 г.

атэнюа́тар

(ад фр. atténuer = аслабляць)

прыбор, які дае магчымасць паніжаць электрычнае напружанне або магутнасць у пэўную колькасць разоў.

атэ́р

(н.-лац. Aterian = назва мясцовасці ў Алжыры)

археалагічная культура сярэдняга палеаліту ў Паўн. Афрыцы (каля 30—19 тыс. гадоў назад).

атэрамато́з

(ад атэрома)

адкладанне ў артэрыях тлушчавай масы з крышталямі халестэрыну і солямі вапняку, напр. пры атэрасклерозе.

атэрасклеро́з

(ад гр. athere = кашка + склероз)

захворванне сардэчна-сасудзістай сістэмы, пры якім у артэрыях адкладваецца халестэрын і разрастаецца злучальная тканка, што пагаршае забеспячэнне крывёй органаў.

атэро́ма

(гр. atheroma)

кіста сальнай залозы скуры.

атэртра́л

(англ. otter trawl)

рыбалоўная сетка, якая цягнецца за суднам на доўгім стальным тросе.

атэры́ны

(н.-лац. atherina)

род марскіх рыб атрада атэрынападобных; жывуць у Чорным, Азоўскім, Каспійскім, Міжземным морах, маюць прамысловае значэнне.