Verbum

саржаве́лы, ‑ая, ‑ае.

Пераедзены ржою. Дах на [хаце] быў стары, саржавелы і сям-там працякаў. Ракітны.

саржаве́ць, ‑ее; зак.

Быць пераедзеным іржою. [Грасыльда:] — Дрот быў у агні, саржавеў, гнуўся, але дзе ты возьмеш што лепшае. Пташнікаў.

са́ржавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да саржы. Саржавая тканіна. Саржавае перапляценне. // Зроблены з саржы. Саржавая падшэўка.

сарка́зм, ‑у, м.

1. З’едлівая, вострая, злосная насмешка, кпіны. Але адценні смеху надзвычай разнастайныя — ад лёгкага, лагоднага, дабрадушнага гумару да бязлітаснага, спапяляючага сарказму. Усікаў. Пад канец верша іронія саступае месца сарказму — самаму дзейснаму сродку сатырычнага раскрыцця характару. Рагойша.

2. звычайна мн. (сарказмы, ‑аў). З’едлівыя, кплівыя заўвагі. Сыпаць сарказмамі.

[Ад грэч. sarkasmos.]

саркамато́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да саркомы. Саркаматозная пухліна.

саркасты́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць саркастычнага.

саркасты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які выражае сарказм, прасякнуты сарказмам. На твары Аўдзея прамільгнула кароценькая саркастычная ўсмешка. Шашкоў. Адносіны К. Чорнага да прадстаўнікоў «вышэйшай расы» падкрэслена саркастычныя. Луфераў.

саркафа́г, ‑а, м.

У старажытных народаў — грабніца ў выглядзе труны (звычайна з каменя). У храме знайшлі старажытныя саркафагі, складзеныя з гладкіх каменных пліт. Штыхаў.

[Грэч. sarkophagos — літаральна пажыральнік мяса.]

сарко́давыя, ‑ых.

Клас беспазваночных жывёл тыпу прасцейшых.

сарко́ма, ‑ы, ж.

Злаякасная пухліна, якая развіваецца са злучальнай тканкі.

[Грэч. sarkoma — літаральна нарасць мяса.]