адве́дванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адведваць — адведаць.
адве́дваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адведаць.
адве́дзены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адвесці.
адве́дзіны, ‑дзін; адз. няма.
Сяброўскае наведванне каго‑н. звычайна з якой‑н. нагоды. Бадай кожны раз, прыходзячы да сябра ў адведзіны, Янка захапляўся прытулкам свайго прыяцеля, утульнасцю, глухменню. Колас. Я сяджу пад уражаннем дзедавых адведзін і ўсміхаюся. Пестрак.
адве́дкі, ‑дак; адз. няма.
1. Наведванне жанчыны, якая нарадзіла дзіця. Цётка Параска.. частавала за сталом жанчын. Як павялося ў вёсцы, суседзі і знаёмыя калгасніцы прыйшлі ў адведкі. Гроднеў.
2. Тое, што і адведзіны.
адве́зены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адвезці.
адве́зці, ‑вязу, ‑вязеш, ‑вязе; ‑вязём, ‑везяце; пр. адвёз, ‑везла і ‑вязла; заг. адвязі; зак., каго-што.
Везучы, вярнуць каго‑, што‑н.; завезці куды‑н. Машына спачатку адвезла начальніка, а тады ўжо і самога Сашку заімчала да яго новай кватэры. Чорны.
адве́йвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адвейваць.
адве́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адвеяць.
адве́ку, прысл.
З даўніх часоў; спрадвеку. [Сарока:] — Адвеку на гэтай гары лісы вядуцца, ды якія ж пушыстыя. Шарахоўскі.