сабатава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. сабатаваць.
сабатава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад сабатаваць (у 1 знач.).
сабатава́цца, ‑туецца; незак.
Зал. да сабатаваць (у 1 знач.).
сабатава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак.
1. што. Наўмысна сарваць (зрываць) што‑н.; дзейнічаць супроць чаго‑н. шляхам сабатажу. Кулакі сабатавалі ўсе загады Савецкай улады: хавалі хлеб, дзе толькі маглі. Сяргейчык.
2. толькі незак. Займацца сабатажам. [Даніла:] — Але ты быў упэўнены, што хлопчык сабатуе. Мехаў.
сабата́ж, ‑у, м.
1. Наўмысны зрыў якога‑н. мерапрыемства ўхіленнем ад удзелу ў ім ці свядомым нядобрасумленным яго выкананнем. [Кох:] — Трэба паслаць у дэпо сваіх людзей, праз якіх мы зможам ведаць усё: хто перашкаджае, адкуль ідзе сабатаж, каго трэба ліквідаваць там. Лынькоў.
2. Замаскіраванае супрацьдзеянне ў мэтах перашкодзіць ажыццяўленню чаго‑н. Сабатаж справы міру. □ [Міхась:] — Бяры сякеру і — на гумно. А не прыйдзеш, будзем лічыць гэта як сабатаж. Сіняўскі.
[Фр. sabotage.]
сабата́жнік, ‑а, м.
Той, хто займаецца сабатажам. Маргун павінен быў напісаць перадавы артыкул аб класавай барацьбе ў вёсцы, аб сабатажніках, якія шкодзілі калгаснаму будаўніцтву. Сабаленка.
сабата́жніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да сабатажу, сабатажніка. Сабатажніцкія дзеянні.
сабата́жніцтва, ‑а, н.
Дзеянні сабатажніка; сабатаванне.
сабата́жнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Тое, што і сабатаваць (у 2 знач.).