Verbum

адрасава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад адрасаваць.

адрасава́цца, ‑суецца; незак.

Зал. да адрасаваць.

адрасава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; зак. і незак., што.

Накіраваць (накіроўваць), паслаць (пасылаць) што‑н. на пэўны адрас. Адрасаваць пісьмо маці. // Накіраваць (накіроўваць), звярнуць (звяртаць) да каго‑, чаго‑н. Я адрасую слова Да Аб’яднаных Нацый. Куляшоў.

адраса́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто пасылае паштовае адпраўленне; адпраўнік.

адраса́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да адрасант.

адраса́т, ‑а, М ‑саце, м.

Той, каму адрасавана паштовае адпраўленне. Толькі кінь лісток у скрыню, Ён сваёй дарозе рад, Дойдзе, знойдзе, не загіне, Жыў бы толькі адрасат. Куляшоў.

адраса́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да адрасат.

а́драсны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да адраса. Адрасная кніга.

•••

Адрасны стол гл. стол.

адраста́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адрастаць — адрасці.

адраста́ць, ‑ае.

Незак. да адрасці.