Verbum

адлі́га, ‑і, ДМ ‑лізе; Р мн. ‑ліг; ж.

Пацяпленне пасля марозу зімой, з павышэннем тэмпературы вышэй нуля. З раніцы павеяў заходні вецер, нагнаў хмар і прынёс адлігу. Чарнышэвіч. Адліга. Капае са стрэх, І вецер дзьме вільготны з поўдня, Счарнеў і асядае снег. Грахоўскі.

адлі́жваць, ‑ае.

Незак. да адліжыць.

адлі́жны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца ў выніку адлігі, звязаны з адлігай. [Красана] непакоіла, каб не хлынула адліжная вада на падрыхтаваную пляцоўку. Стаховіч. Заходні вецер даносіў той няўлоўны своеасаблівы пах снегу, які адчуваецца ў адліжныя дні. Шамякін.

адлі́жыць, ‑жыць; безас. зак.

Стаць адліжным (пра цёплае з раставаннем снегу надвор’е). Калі адліжыла і засвяціла сонца, я выняў з акенца салому, каб усім у хляве стала лепш. Брыль.

адлі́к, ‑у, м.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адлічыць.

адліне́ены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад адлінеіць.

адліне́іць, ‑лінею, ‑лінеіш, ‑лінеіць; зак., што.

Аддзяліць лініяй (лініямі). Адлінеіць палі ў сшытку.

адліне́йвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да адлінейваць.

адліне́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адлінеіць.

адлі́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце́; зак.

Аднакр. да адліць (у 1, 2 знач).