сапля́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Разм. Жан. да сапляк.
сапну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.
Аднакр. да сапці.
са́пны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да сапу 1. Сапнае захворванне. // Хворы на сап. [Рыбін:] — Банадзюк напаіў сапнага каня ў карыце ў Жарабках, чым заразіў калгасных коней. Пестрак.
сапраге́навы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які нараджае гніенне. Сапрагенавыя бактэрыі.
[Ад грэч. sapros — гнілы і genos — род.]
сапра́на, нескл., н.
1. Самы высокі пеўчы (жаночы або дзіцячы) голас. Каларатурнае сапрана. □ [Алеся] была ўжо добра вядомай у Мінску салісткай хору, мела рэдкае па чысціні лірычнае сапрана. Рамановіч. // Спявачка з такім голасам.
2. Самая высокая партыя ў хоры.
3. Высокія па рэгістру разнавіднасці музычных інструментаў.
[Іт. soprano.]
сапра́навы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да сапрана; прызначаны для сапрана. Сапранавая партыя. □ Рогат у Васільева быў топкі, фальцэтны, з высокімі, амаль сапранавымі пералівамі. Мікуліч.
сапрапе́левы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да сапрапелю. Сапрапелевы глей. // Які ўтварыўся з сапрапелю. Сапрапелевы вугаль.
сапрапелі́тавы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да сапрапелітаў. Сапрапелітавыя адкладанні. // Які ўтварыўся з сапрапелітаў. Сапрапелітавыя вуглі.
сапрапелі́ты, ‑аў; адз. сапрапеліт, ‑у, М ‑ліце, м.
Спец. Выкапнёвыя гаручыя рэчывы, якія ўтварыліся з сапрапелю.
сапрапе́ль, ‑ю, м.
Спец. Глей, які ўтвараецца на дне стаячых вадаёмаў з перагнілых рэштак жывёлін і раслін (выкарыстоўваецца для гразелячэння, як угнаенне і пад.).
[Ад грэч. sapros — гнілы і pelos — гразь, глей.]