адпраўні́к, ‑а, м.
Тое, што і адпраўшчык. Адпраўнік тэлеграмы.
адпраўны́, ‑ая, ‑ое.
1. Такі, з якога адпраўляюць каго‑, што‑н., адкуль адмаўляюцца. Адпраўны пункт.
2. перан. Такі, з якога выходзяць; зыходны, пачатковы. Тэма грамадзянскай вайны паслужыла [Чорнаму] толькі фонам і як бы адпраўным пунктам для выхаду ў сённяшні дзень. Лужанін.
адпра́ўшчык, ‑а, м.
Той, хто адпраўляе што‑н. з аднаго месца ў другое. Адпраўшчык кантэйнера. Адпраўшчык бандэролі.
адпрацава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад адпрацаваць.
2. у знач. прым. Які пабыў у рабоце і стаў непрыдатным. Адпрацаваная пара.
адпрацава́цца, ‑цуюся, ‑цуешся, ‑чуецца; зак.
Скончыць працу. Там дзень, там два-тры, там за паўднёўку ўправіцца [Лейба Яхніч], з кажуха кажушок зробіць, з буркі світку. Адпрацуецца і пайшоў у другую вёску. Чарнышэвіч. // Стаць непрыдатным да працы.
адпрацава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак.
1. Разлічыцца за даўгі, атрыманыя грошы і пад. сваёй працай; адрабіць. Тады Бай-Цзы злітаваўся і згадзіўся, каб яму гэтыя грошы адпрацавалі. Маўр.
2. Скончыць, перастаць працаваць. Васіль быў хіба задаволены тым, што адпрацаваў, што сёння больш рабіць не трэба. Мележ. // Перастаць працаваць, стаўшы непрыгодным для працы. [Вейс] ужо адпрацаваў сваё і выйшаў на пенсію. Арабей. // Знасіцца ад працяглага выкарыстання (пра машыны і пад.).
3. Папрацаваць нейкі час. Адпрацавалі [камсамольцы] па чатыры дні ў лесе і першыя аддалі свой заробак на ўзнос. Пальчэўскі.
4. Дамагчыся майстэрскага выканання. Адпрацаваць гімнастычную праграму.
адпрацо́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адпрацоўваць.
адпрацо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адпрацаваць.
адпрацо́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Дзеянне паводле дзеясл. адпрацоўваць — адпрацаваць (у 1, 4 знач.).