Verbum

адыёзнасць, ‑і, ж.

Кніжн. Уласцівасць адыёзнага.

адыёзны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які выклікае краіне адмоўныя адносіны да сябе; крайне адмоўны, непажаданы. Адыёзная асоба.

[Ад лац. odiosus — ненавісны, агідны.]

адыма́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адымаць — адняць.

адыма́цца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да адняцца.

2. Зал. да адымаць.

адыма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адняць.

адыме́нны, ‑ая, ‑ае.

Утвораны ад назоўніка або прыметніка. Адыменнае прыслоўе.

адымжэ́ць, ‑жыць, зак.

Скончыць імжэць, пераехаць ісці (пра дробны дождж, імжу).

адымча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; ‑чым, ‑чыце; зак., каго-што.

Разм. Хутка рухаючыся, адвезці (завезці) або аднесці (занесці). Шафёр мяне адымчаў у горад.

адынамі́я, ‑і, ж.

Рэзкі заняпад сіл.

[Грэч. — adynamía — бяссілле.]

адысе́я, ‑і, ж.

Кніжн. Блуканні і падарожжы, звязаныя з рознымі перашкодамі і прыгодамі; апавяданне пра гэтыя прыгоды. Неяк здарылася так, што закончыўшы сваю паўночную адысею і прыехаўшы ў Мінск, не бачыліся мы са «старым» даволі доўгі час. М. Стральцоў.