адсу́тнасць, ‑і, ж.
Стан паводле знач. дзеясл. адсутнічаць.
адсу́тнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Не знаходзіцца, не прысутнічаць дзе‑н. у пэўны час; не быць у наяўнасці. Тут былі ўсе настаўнікі, адсутнічаў адзін Даніла Платонавіч. Шамякін. Абодва адразу падаліся ў штаб, каб даведацца, што тут здарылася, калі яны адсутнічалі. Мележ.
адсу́тны, ‑ая, ‑ае.
1. Які адсутнічае. Паказанні сведак, адсутных па законных прычынах, суд пастанавіў агаласіць у свой час. Колас.
2. Які не выяўляе ніякай цікавасці да навакольнага; безуважны (пра выраз вачэй, твару). Адсутны погляд.
3. у знач. наз. адсу́тны, ‑ага, м. Той, хто адсутнічае. Адзначыць адсутных.
адсцяба́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адсцябаць.
адсцяба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Набіць, сцябаючы; адлупцаваць. [Стары:] — Нас пагналі ў скарбовае гумно, а там адсцябалі лазою. Чорны.
адсыла́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адсылаць — адаслаць.
адсыла́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да адсылаць.
адсыла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адаслаць.
адсы́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адсылаць — адаслаць.
адсыпа́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адсыпаць 1 — адсыпаць.