аднаста́йны, ‑ая, ‑ае.
1. Аднолькавы, нязменлівы на ўсім працягу. Тут была вялікая тэрыторыя, аднастайная сваёй прыродай. Чорны. Магло здацца, што ні моладзь, якая тут сабралася, нічога больш не ўмела скакаць, ні музыка — іграць, акрамя гэтай аднастайнай полькі. Лобан. Поезд ішоў сваёй аднастайнай хадою. Пестрак.
2. Які выяўляецца ў аднолькавым гучанні; манатонны. А яшчэ запомніўся мне аднастайны і роўны шум пушчы, што стаяла ўся ў красе асенняга золата. Краўчанка. Спачатку.. [Антонік] не мог разабраць ні аднаго слова, галасы зліваліся ў аднастайны гул. Мележ.
3. Аднародны паводле складу, будовы. Глеба з аднастайнай структурай.
4. Падобны адзін на адзін; зроблены на адзін узор. Тоўстым пластом лёг на саламяных стрэхах снег і, здаецца, яшчэ ніжэй прыгінае да зямлі старасвецкія будынкі, шэрыя, нізкія, аднастайныя. Колас.
аднастані́чнік, ‑а, м.
Той, хто родам з адной з кім‑н. станіцы, жыве або жыў з кім‑н. у адной станіцы.
аднаство́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Аднаствольная стрэльба. За плячыма ў Лаўрэна тырчэла стрэльба-аднастволка. Якімовіч.
аднаство́льны, ‑ая, ‑ае.
З адным ствалом. Аднаствольны мінамёт.
аднаство́ркавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адну створку. Аднастворкавыя вокны.
аднасто́пны, ‑ая, ‑ае.
Які складаецца з адной стапы. Аднастопны радок верша.
аднастру́нны, ‑ая, ‑ае.
З адной струной. Аднаструнная ліра.
аднасхі́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адзін схіл. Аднасхільны дах.
аднасяльча́нін, ‑а; мн. ‑чане, ‑чанаў і ‑чан; м.
Тое, што і аднаселец. Мо ён [Калінін] у родны кут паехаў к зямлякам І там з аднасяльчанамі гаворыць. Зарыцкі. [Старшыня:] — Іду на вуліцу і сустракаю былога свайго аднасяльчаніна, калісьці разам свіней пасвілі. Шахавец. На чацвёртым тыдні вайны на вачах усёй вёскі фашысты павесілі.. аднасяльчаніна Розума Фёдара. Сіняўскі.
аднасяльча́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Жан. да аднасяльчанін.