адбо́рка, ‑і, ж.
Спец. Выстругванне адмысловым гэблікам-адборнікам фігурнай паверхні чаго‑н. Адборка карніза.
адбо́рнік, ‑а, м.
Гэблік з вузкім лязом для выстругвання фігурнай паверхні чаго‑н. Якога толькі інструменту ў .. [бацькі] не было! І гэблікі, і адборнікі, і калёвачкі, і пазнікі, і пілкі ўсялякія. Пальчэўскі.
адбо́рны, ‑ая, ‑ае.
1. Адабраны з ліку іншых як лепшы; першагатунковы, выдатны. Адборнае насенне. □ Хата была прасторная і пабудаваная з адборнага матэрыялу. Колас. Атрад налічваў каля двухсот адборных малайцоў. Брыль. Па дарозе Ілью Кавальчуку трапляліся фурманкі і аўтамашыны, нагружаныя адборнай сухой бульбай. Паслядовіч.
2. Вельмі грубы, непрыстойны. Жанчына сыпала паліцаям у твар самыя адборныя, самыя моцныя праклёны. Дамашэвіч.
адбрадзі́ць, ‑браджу, ‑бродзіш, ‑бродзіць; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Закончыць, перастаць брадзіць (пра піва, квас і пад.).
2. Правесці мяжу на сенакосе.
адбракава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адбракаваць.
адбракава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., каго-што.
Аддзяліць недабраякаснае, бракоўнае. Адбракаваць маладняк.
адбрако́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адбракоўваць.
адбрако́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адбракаваць.
адбрако́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адбракоўваць — адбракаваць.
адбраха́цца, ‑брашуся, ‑брэшашся, ‑брэшацца; зак.
Разм. груб. Адгаварыцца, адмовіцца ад чаго‑н.; выкруціцца. — Ідзі сюды, Анэта, а то я адна не адбрашуся, — пачула яна голас суседкі Агаты. Чарнышэвіч.