адсо́пвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да адсапціся.
адсо́рбцыя, ‑і, ж.
Спец. Паглынанне часцінак газу, пары або асобных састаўных часцінак раствору паверхневым слоем другога рэчыва; паверхневае паглынанне, у адрозненне ад абсорбцыі — паглынання ўсім аб’ёмам рэчыва.
[Ад лац. ad — да і sorbere — паглынаць.]
адсо́ўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да адсунуцца.
2. Зал. да адсоўваць.
адсо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адсунуць.
адсо́ўны, ‑ая, ‑ае.
Прыстасаванне для адсоўвання. Адсоўныя дзверы.
адсо́хлы, ‑ая, ‑ае.
Які адмёр, высах. Адсохлая галінка.
адсо́хнуць, ‑сохне; пр. адсох, ‑ла; зак.
1. Адмерці, засохнуць.
2. Разм. Страціць здольнасць рухацца, дзейнічаць. [Драпеза:] — У твайго, кажу, бацькі адсохла б рука, каб яго хто прымусіў так рабіць. Паслядовіч. Адсохні тая рука, што на бацьку падымаецца. Прыказка.
•••
Каб табе язык (мазгі, рукі) адсох(лі) гл. язык.
Хай адсохнуць (у мяне) рукі і ногі — клятва ў тым, што я зраблю, зрабіў і пад. што‑н. або што не зраблю, не зрабіў і пад. чаго‑н.
адспавяда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Разм. Выгаварыць каму‑н., пакрытыкаваць, словам ушчуць. [Шыманскі:] — Чуў я, чуў, што цябе сёння адспавядалі. Сабаленка.
адспява́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адспяваць.
адспява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і без дап.
Кончыць спяваць. Адспявалі жнеі На палях шырокіх. Глебка. Дні нязменнымі шляхамі Сабіраліся ў страі. Перайшла вясна садамі, Адспявалі салаўі. Броўка. // Не змагчы спяваць па якой‑н. прычыне. [Лабановіч:] — Чаму ты, бабка, не ідзеш на вуліцу песні спяваць? — Няма, панічыку!.. Адспявала я ўжо сваё. Колас.