Verbum

агу́, выкл.

1. Узаемнае акліканне з мэтай знайсці або не згубіць адзін аднаго.

   • — Агу! — чуваць у лесе.

2. Зварот да малога дзіцяці, каб забавіць яго.

   • — Агу, агу, хлопчык!

агу́зак, ✂, м. (спец.).

1. Сцягновая частка мясной тушы; азадак.

2. Скура з задняй часткі жывёліны.

|| прым. агузачны, ✂.

агу́лам, прысл. (разм.).

1. Усе разам, гуртам.

   • А. малаціць збожжа.

2. Усё адразу, цалкам (купіць, прадаць і пад.).

   • Прадаць фрукты а.

3. Неканкрэтна.

   • Разабрацца ў справе не а., а канкрэтна.

агульна...

Першая частка складаных прыметнікаў у знач.:

1. агульны для чаго-н. (што выражана другой часткай), напр. агульнасаюзны, агульнанародны;

2. уласцівы ўсім, датычыцца ўсіх, усяго, напр. агульнавядомы, агульнапрызнаны, агульнатэарэтычны.

агульнаадукацы́йны, ✂.

Які дае не спецыяльную, а агульную адукацыю.

• Агульнаадукацыйная школа.

агульнавайско́вы, ✂.

Агульны для ўсіх родаў войск, які ахоплівае ўсе роды войск.

• Агульнавайсковая падрыхтоўка.

агульнавядо́мы, ✂.

Вядомы ўсім.

• Агульнавядомая ісціна.

|| наз. агульнавядомасць, ✂.

агульнадасту́пны, ✂.

1. Даступны для ўсіх па цане, па магчымасці карыстацца.

   • Агульнадаступныя цэны.

2. Зразумелы, просты паводле выкладу.

   • Агульнадаступная лекцыя.

|| наз. агульнадаступнасць, ✂.

агульнадзяржа́ўны, ✂.

Агульны, адзіны для ўсёй дзяржавы, які датычыць усёй дзяржавы.

• А. бюджэт.

агульнажыццёвы, ✂.

Уласцівы штодзённаму жыццю.

• Агульнажыццёвыя інтарэсы.