Verbum

яна́ гл. ён.

яно́¹, нескл., н. (разм.).

1. Ужыв. ў знач. займенніка «гэта».

Яно і відаць.

Так яно і выйшла.

2. Ужыв. ў знач. ўзмацняльнай часціцы.

Яно добра пасядзець у цяньку.

Вось яно што! (вось, значыць, у чым справа!).

яно́² гл. ён.

яно́т, -а, М яно́це, мн. -ы, -аў, м.

Пушны звярок з цёмна-жоўтым каштоўным футрам, а таксама футра гэтага звярка.

|| прым. яно́тавы, -ая, -ае.

янта́р, -у́, м.

Скамянелая смала жоўтага колеру (звычайна празрыстая), якая ўжыв. для вырабу розных аздоб, дробных каштоўных вырабаў; бурштын.

Пярсцёнак з янтаром.

|| прым. янта́рны, -ая, -ае.

Янтарныя пацеркі (з янтару). Я. колер (залаціста-жоўты).

янтарна-...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае янтарны, празрыста-жоўты адценак, напр.: янтарна-аранжавы, янтарна-жоўты, янтарна-карычневы.

яны́ гл. ён.

яныча́ры, -аў, адз. яныча́р, -а, м.

Прывілеяваная пяхота ў султанскай Турцыі, якая выкарыстоўвалася звычайна ў якасці паліцэйскіх, карных войск.

|| прым. яныча́рскі, -ая, -ае.