Verbum

туга́, -і́, ДМ тузе́, ж.

Журба, маркота, смутак.

У песні чулася т.

тугава́ты, -ая, -ае.

Трохі тугі.

Тугаватая спружына.

Работа ішла тугавата (прысл.).

тугаву́хі, -ая, -ае.

Які недачувае; глухаваты.

|| наз. тугаву́хасць, -і, ж.

тугаду́м, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які марудна ўсведамляе, павольна думае.

|| ж. тугаду́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.

тугапла́ўкі, -ая, -ае.

Які плавіцца пры вельмі высокай тэмпературы.

Т. метал.

|| наз. тугапла́ўкасць, -і, ж.

тугі́, -а́я, -о́е.

1. Моцна нацягнуты.

Тугая струна.

2. Да адказу напханы чым-н.; пругкі, ядраны.

Т. мяшок.

Т. качан капусты.

3. Які цяжка сціскаецца або расцягваецца.

Тугая спружына.

4. перан. Які адчувае цяжкасці ў вырашэнні, выкананні чаго-н., з цяжкасцямі ўспрымае, засвойвае што-н. (разм.).

Т. на мову.

Яму туга (прысл.) давалася работа.

◊

Ту́гі на вуха (разм.) — які дрэнна чуе, глухаваты.

|| наз. ту́гасць, -і, ж. (да 1 і 2 знач.).

ту́грык, -а, мн. -і, -аў, м.

Грашовая адзінка Манголіі.