Verbum

земле... (а таксама земля...).

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.:

1) які мае адносіны да Зямлі (у 1 знач.), напр., землеапісанне (уст.);

2) які мае адносіны да зямлі (у 2—5 знач.), напр.: землекарыстанне, землеразрыхляльны, землеўгнаенне, землеўпарадчык, землечарпалка, землеадкрывальнік, землеўладальнік.

землекарыста́нне, -я, н. (афіц.).

Карыстанне зямлёй, сельскагаспадарчая эксплуатацыя яе.

Сістэма землекарыстання.

землепрахо́дзец, -дца, мн. -дцы, -дцаў, м.

Даўнейшая назва падарожніка-даследчыка, які адкрываў новыя землі.

Рускі з.

Сямён Дзяжнёў.

землетрасе́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Моцнае ваганне асобных участкаў зямной кары.

землеўлада́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая карыстаецца зямлёй на правах прыватнай уласнасці.

Буйны з.

|| ж. землеўлада́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. землеўлада́льніцкі, -ая, -ае.

землеўлада́нне, -я, н.

1. Уладанне зямлёй на правах прыватнай уласнасці (кніжн.).

2. Зямельны ўчастак, што знаходзіцца ў чыім-н. уладанні (афіц.).

землеўла́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і землеўладальнік.

|| ж. землеўла́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. землеўла́сніцкі, -ая, -ае.

землеўпара́дкаванне, -я, н.

Сістэма мерапрыемстваў, якія ўпарадкоўваюць землекарыстанне.

|| прым. землеўпара́дкавальны, -ая, -ае.

землеўпара́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне землеўпарадкавання.

землечарпа́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Машына для паглыблення дна (рэк, каналаў і пад.), якая дастае грунт чарпакамі, прымацаванымі да рухомага ланцуга.