Verbum

цяплі́ць, цяплю́, це́пліш, це́пліць; незак., каго-што.

Абаграваць памяшканне; саграваць.

Печ слаба цяпліла хату.

цяплі́чны, -ая, -ае.

1. гл. цяпліца.

2. перан. Спешчаны; які ахоўваецца кім-, чым-н. ад цяжкасцей.

цяпло́, -а́, н.

1. Нагрэты стан чаго-н. (пра тэмпературу паветра, памяшкання, прадмета).

На вуліцы адзін градус цяпла.

Ц. рукі.

2. Цёплае надвор’е; цёплая пара года.

3. перан. Сардэчныя, добрыя адносіны.

Іх заўсёды яднала ц. дружбы.

цяплу́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (разм.).

Таварны вагон, прыстасаваны для перавозкі людзей.

|| прым. цяплу́шачны, -ая, -ае.

цяплы́нь, -і, ж.

Тое, што і цеплыня (часцей пра надвор’е).

ця́пнуць, -ну, -неш, -не; -ні; -нуты; зак. (разм.).

1. гл. цяпаць.

2. каго-што. Укусіць, схапіць зубамі.

Сабака цяпнуў за палец.

3. што і чаго. Выпіць спіртнога.

Ц. чарку.

4. каго. Стукнуць, ударыць каго-н.

Ц. па галаве.

цярні́сты, -ая, -ае.

1. Калючы; пакрыты шыпамі (пра хмызняк, кусты і пад.).

Ц. куст.

2. перан. Цяжкі, пакутлівы.

Ц. шлях яму давялося прайсці.

|| наз. цярні́стасць, -і, ж.

цярно́вы гл. цёрн.

цярно́ўка, -і, ДМ -но́ўцы, ж.

Наліўка з пладоў цёрну або цернаслівы.

цярпе́нне, -я, н.

1. Здольнасць цярпець, стойка пераносіць жыццёвыя нягоды.

Няма цярпення слухаць яе скаргі.

2. Настойлівасць, уменне захоўваць вытрымку ў якой-н. справе, рабоце.

Работа з дзецьмі патрабуе вялікага цярпення.

◊

Цярпенне лопнула (разм.) — не хапіла вытрымкі.