Verbum

прычыні́ць¹, -ыню́, -ы́ніш, -ы́ніць; -ы́нены; зак., што.

Паслужыць прычынай чаго-н. (непрыемнага).

П. боль, крыўду. П. страты.

|| незак. прычыня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прычыне́нне, -я, н.

прычыні́ць², -ыню́, -ы́ніш, -ы́ніць; -ы́нены; зак., што.

Зачыніць няпоўнасцю, няшчыльна.

П. дзверцы.

|| незак. прычыня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

прычы́ннасць, -і, ж.

1. Датычнасць, дачыненне да чаго-н.

Мець п. да справы.

2. У філасофіі: узаемная сувязь з’яў, ва ўзнікненні і развіцці якіх адна служыць прычынай чаго-н., а другая — вынікам, адна параджаецца другой.

прычы́нны, -ая, -ае.

1. Які мае ці меў дачыненне да чаго-н.

Да ўсіх будынкаў у калгасе і мае рукі прычынныя.

2. Які выражае прычыннасць (у 2 знач.).

Прычынная сувязь з’яў.

3. У граматыцы: які паказвае на прычыну, мае значэнне прычыны.

П. злучнік.

прычэ́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

Павозка (або вагон, прыстасаванне), якая прычэпліваецца да самаходнага транспартнага сродку.

Трактар з прычэпам.

прычэ́пка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж.

1. гл. прычапіць.

2. перан. Зачэпка, прычына (разм.).

Знайсці прычэпку зайсці да яго.

3. перан. Тое, што і прыдзірка (разм.).

І за шчэпку знойдзеш прычэпку (прыказка).

прычэ́плівацца гл. прычапіцца.

прычэ́пліваць гл. прычапіць.

прычэ́пшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Работнік, які абслугоўвае прычэп.

|| ж. прычэ́пшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

прычэ́сванне гл. прычасацца, прычасаць.