Verbum

праміна́цца гл. прамяцца.

праміна́ць¹ гл. прамінуць.

праміна́ць² гл. прамяць.

прамі́нка гл. прамяцца, прамяць.

праміну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні; зак.

1. каго-што. Прайсці, праехаць міма каго-, чаго-н.

П. вёску.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прайсці, мінуць (пра час, здарэнні і пад.).

Прамінуў яшчэ адзін дзень.

3. што. Зрабіць пропуск у чым-н.

П. радок.

4. перан., каго-што. Прапусціць, абысці.

Яго прозвішча выпадкова прамінулі.

Нельга п. гэтага пытання.

|| незак. праміна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

прамо́ва¹, -ы, мн. -ы, -мо́ў, ж.

Публічнае выступленне.

Выступіць з прамовай.

Віншавальная прамова.

прамо́ва², -ы, ж.

Незасведчаная пісьмовымі помнікамі, рэканструяваная параўнальна-гістарычным метадам старажытная мова-аснова, з якой пазней узніклі мовы, што адносяцца да дадзенай сям’і (напр., праславянская мова ў адносінах да беларускай, рускай, украінскай, польскай, балгарскай і інш.).

прамо́віць, -о́ўлю, -о́віш, -о́віць; -о́ўлены; зак., што.

Сказаць, вымавіць.

Не п. ні слова.

|| незак. прамаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

прамо́клы, -ая, -ае.

Насычаны вільгаццю; мокры ад дажджу, сырасці.

Прамоклае паліто.

|| наз. прамо́класць, -і, ж.

прамо́кнуць, -ну, -неш, -не; прамо́к, -кла; -ні; зак.

1. Прапусціўшы вільгаць, стаць мокрым, вільготным.

Кашуля прамокла ад поту.

Прамоклі ногі ад расы.

2. Пра чалавека: трапіўшы пад дождж ці ў сырое, мокрае месца, апынуцца ў мокрым адзенні, абутку.

Ён увесь прамок.

|| незак. прамака́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.