Verbum

пракрэ́сліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., што.

Правесці рысу ў чым-н., падкрэсліваць на ўсю даўжыню.

П. графу ў анкеце (паколькі звестак па гэтай графе няма).

|| незак. пракрэ́сліваць, -аю, -аеш, -ае.

пра́ктык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Работнік, які добра вывучыў сваю справу на практыцы.

2. Практычны, дзелавы чалавек.

пра́ктыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Матэрыяльная мэтанакіраваная дзейнасць людзей па прымяненні чаго-н. у жыцці; вопыт.

Не адрываць тэорыю ад практыкі.

П. — рухаючая сіла пазнання.

2. Прыёмы, навыкі, звычайныя спосабы якой-н. работы.

П. складання слоўнікаў.

3. Скарыстанне і замацаванне на справе ведаў, атрыманых тэарэтычным шляхам.

Педагагічная п. студэнтаў.

4. Работа, заняткі па спецыяльнасці як аснова вопыту, умення.

П. выхавання дзяцей.

Без практыкі цяжка авалодаць чужой мовай.

5. Пра работу ўрача (або юрыста) па сваёй спецыяльнасці (звычайна па-за ўстановай; уст.).

Урач з вялікай практыкай (з вялікай колькасцю пацыентаў). Адвакат са шматгадовай практыкай.

практыкава́нне, -я, н.

1. гл. практыкавацца, практыкаваць.

2. мн. -і, -яў. Заданне, якое выконваецца тым, хто практыкуецца ў чым-н., занятак для набыцця, удасканальвання якіх-н. навыкаў.

Пісьмовыя практыкаванні.

Практыкаванні па музыцы.

практыкава́цца, -ку́юся, -ку́ешся, -ку́ецца; -ку́йся; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прымяняцца на практыцы.

На ферме практыкуецца гадоўля мерыносных авечак.

2. Засвойваць прыёмы якой-н. справы, набываць практыку ў чым-н.

П. ў стральбе. П. ў авалоданні французскай мовай.

|| зак. напрактыкава́цца, -ку́юся, -ку́ешся, -ку́ецца; -ку́йся (да 2 знач.).

|| наз. практыкава́нне, -я, н. (да 2 знач.).

практыкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак.

1. што. Прымяняць на практыцы (кніжн.).

П. новую форму работы.

2. Праходзіць практыку (у 3 знач.).

Студэнты практыкуюць у клініцы.

3. каго-што. Пастаяннай работай прывіваць якія-н. навыкі, прывучаць рабіць што-н.

П. сваю памяць.

4. Мець практыку (у 5 знач.; уст,).

У Полацку практыкуюць мінскія ўрачы.

|| наз. практыкава́нне, -я, н. (да 3 знач.).

практыка́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая праходзіць практыку (у 3 знач.), рыхтуючыся да дзейнасці ў якой-н. галіне.

|| ж. практыка́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. практыка́нцкі, -ая, -ае.

пра́ктыкум, -у, мн. -ы, -аў, м.

У вышэйшых навучальных установах: курс практычных заняткаў па якім-н. вучэбным прадмеце.

П. па фізіцы.

практыцы́зм, -у, м.

Дзелавы падыход, практычныя адносіны да чаго-н.

Гаспадарчы п.

Вузкі п. (які пагарджае тэорыяй або інтарэсамі агульнай справы).

практы́чны, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да практыкі (у 1 знач.).

Практычныя вывады.

2. Які з’яўляецца прымяненнем ведаў на справе, на практыцы.

Практычнае навучанне.

3. Патрэбны для практыкі, які прывівае канкрэтныя навыкі, уменне.

Практычная школа акцёрскага майстэрства.

4. Які мае адносіны да жыццёвага вопыту, рэальных патрэбнасцей.

Нічога не разумець у практычным жыцці.

5. Дзелавіты, які ўмее разбірацца ў практычных, жыццёвых справах.

П. чалавек.

6. Выгадны, зручны ўсправе, эканомны.

П. метад.

7. Па сутнасці, на справе.

Практычна (прысл.) здаровы.

|| наз. практы́чнасць, -і, ж. (да 4—6 знач.).