Verbum

прымірэ́нне гл. мірыцца, мірыць.

прымірэ́нства, -а, н.

Паводзіны таго, хто імкнецца любой цаной згладзіць супярэчнасці, пазбегнуць канфліктаў.

|| прым. прымірэ́нчы, -ая, -ае.

прымітыві́зм, -у, м.

1. Спрошчаны падыход да складаных пытанняў (кніжн.).

2. Напрамак у мастацтве, які выкарыстоўвае формы першабытных, ранніх або прымітыўных стыляў.

прыміты́ў, -ы́ву, м. (кніжн.).

Што-н. простае, неразвітае (у параўнанні з пазнейшым, больш дасканалым).

прыміты́ўны, -ая, -ае.

1. Просты, не складаны па будове, выкананні.

Прымітыўная тэхніка.

2. Недастаткова глыбокі, надта спрошчаны.

П. падыход да з’явы.

3. Неразвіты.

Прымітыўная асоба.

|| наз. прыміты́ўнасць, -і, ж.

прымкну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак.

1. што. Зачыніць, замкнуць на некаторы час.

П. дзверы.

2. Прысунуцца шчыльна да чаго-н.

П. вухам да тэлефоннай трубкі.

3. да каго-чаго. Тое, што і далучыцца.

П. да большасці.

○

Прымкнуць штык (спец.) — надзеўшы, прымацаваць да вінтоўкі.

|| незак. прымыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прымыка́нне, -я, н.

прымно́жыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ыцца; зак.

Яшчэ больш павялічыцца, памно́жыцца.

Веды прымножыліся.

|| незак. прымнажа́цца, -а́ецца.

|| наз. прымнажэ́нне, -я, н.

прымно́жыць, -жу, -жыш, -жыць; -жаны; зак., што.

Яшчэ больш павялічыць, памножыць.

П. грамадскае багацце.

|| незак. прымнажа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прымнажэ́нне, -я, н.

прымо́р’е, -я, н.

Мясцовасць, размешчаная каля мора.

прымо́рскі, -ая, -ае.

Які знаходзіцца каля мора.

П. курорт.