Verbum

сыта́, -ы́, ДМ сыце́, ж.

Абрадавае беларускае пітво — мёд, разведзены гатаванай вадой.

|| прым. сыто́вы, -ая, -ае.

сы́тны, -ая, -ае.

Пажыўны, які добра насычае.

Сытная вячэра.

Сытна (прысл.) паснедаць.

|| наз. сы́тнасць, -і, ж.

сы́ты, -ая, -ае.

1. Які наеўся, не адчувае голаду; які поўнасцю здаволіўся.

С. (наз.) галоднаму не спагадае (прыказка). Сытае дзіця.

2. Тлусты, укормлены.

С. вяпрук.

3. Які ўтрымлівае шмат тлушчу.

Сытае мяса.

4. перан. Які жыве ў дастатку, у раскошы; заможны, багаты (разм.).

Сытыя дзялкі.

Сытае жыццё.

◊

Сыты па горла (разм., неадабр.) — з лішкам, дастаткова каму-н. чаго-н.

|| наз. сы́тасць, -і, ж.

сыхо́джанне гл. сысціся.

сыхо́дзіцца гл. сысціся.

сыхо́дзіць гл. сысці.

сыхо́дны, -ая, -ае.

1. Які паступова меншае, паніжаецца.

У сыходным парадку.

С. націск.

2. У матэматыцы: які сходзіцца, супадае.

○

Сыходная інтанацыя — з паступовым паніжэннем тону.

сыце́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

Станавіцца сытым (у 2 знач.), адкормленым.

Пры доглядзе кабан расце і сыцее.

|| зак. рассыце́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е і пасыце́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е.

сыч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Начная птушка атрада совападобных.

2. перан. Маўклівы, пануры чалавек.

Сядзіць с. сычом.

|| прым. сычы́ны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Сычынае гняздо.

сычу́г, -а́, м.

1. Адзін з аддзелаў страўніка жвачных жывёл.

2. Страва з фаршыраванага каровінага страўніка.

|| прым. сычу́жны, -ая, -ае.