Verbum

самаўнушэ́нне, -я, н.

Унушэнне чаго-н. самому сабе.

самаўпра́вец, -ра́ўца, мн. -ра́ўцы, -ра́ўцаў, м. (разм.).

Той, хто схільны да самаўпраўства, дзейнічае самаўпраўна.

самаўпра́ўнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Дзейнічаць самаўпраўна, займацца самаўпраўствам.

самаўпра́ўны, -ая, -ае.

Які дзейнічае самачынна, незаконна, паводле ўласнага нораву.

С. бюракрат.

самаўпра́ўства, -а, н.

Парушэнне кім-н. законнага парадку пры вырашэнні якіх-н. спраў; незаконнае, самачыннае ажыццяўленне чаго-н.

Гэта нечуванае с.!

самаўпэ́ўнены, -ая, -ае.

Занадта ўпэўнены ў самім сабе, у сваёй бясхібнасці.

Самаўпэўненая супакоенасць.

|| наз. самаўпэ́ўненасць, -і, ж.

самаўсхвале́нне, -я, н.

Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх дасягненняў, сваёй годнасці.

самаўхілі́цца, -хілю́ся, -хі́лішся, -хі́ліцца; зак., ад чаго.

Самавольна ўхіліцца ад выканання сваіх абавязкаў, сваёй справы.

|| незак. самаўхіля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.

|| наз. самаўхіле́нне, -я, н.

самахва́л, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто займаецца самахвальствам; хвалько.

|| ж. самахва́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

|| прым. самахва́льскі, -ая, -ае.

самахва́льства, -а, н. (разм.).

Празмернае расхвальванне самога сябе, сваіх дасягненняў.