Verbum

самасе́й, -ю, мн. -і, -яў, м.

Тое, што і самасейка.

Мак-с.

самасе́йка, -і, ДМ -се́йцы, мн. -і, -се́ек, ж.

Расліна, якая вырастае з насення, што само асыпалася.

Бяроза-с.

самаспаку́са, -ы, ж.

Спакушэнне сябе прыемнымі, але нязбытнымі марамі, надзеямі і пад.

самаспакушэ́нне, -я, н. (кніжн.).

Самападман, беспадстаўная ўпэўненасць у тым, што ўсё добра, паспяхова.

Пустое с.

самаспале́нне, -я, н.

Спальванне самога сябе (як адно з праяўленняў фанатызму ці як форма сацыяльнага пратэсту).

самасто́йны, -ая, -ае.

1. Які існуе асобна ад іншых; незалежны.

Самастойная дзяржава.

Жыць самастойна (прысл.).

2. Здольны дзейнічаць сам, без чужой дапамогі.

С. чалавек.

Самастойныя паводзіны.

3. Які робіцца сваімі сіламі або па сваёй ініцыятыве, без пабочнага ўплыву.

Самастойнае даследаванне.

|| наз. самасто́йнасць, -і, ж.

самастрэ́л¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

Від старажытнай зброі для кідання стрэл і камення, якая складаецца з лука з прыкладам і спускавога механізма.

самастрэ́л², -а і -у, м.

1. -у. Наўмыснае раненне самога сябе з мэтай ухіліцца ад ваеннай службы.

2. -а, мн. -ы, -аў. Салдат, які знарок раніў сябе (разм.).

Шпіталізаваць самастрэла.

самасу́д, -у, М -дзе, м.

Самачыннае пакаранне каго-н. без ведама ўлад і суда.

|| прым. самасу́дны, -ая, -ае.

Самасудная расправа.

самасцвярджэ́нне, -я, н.

Сцвярджэнне сябе, сваёй асобы, асабістай значнасці.