Verbum

прадвадзі́цельства, -а, н.

Званне, пасада прадвадзіцеля дваранства ў царскай Расіі.

прадве́сне, -я, н.

Час, які папярэднічае вясне.

Блізіцца прадвесне.

прадве́снік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто (або тое, што) прадвяшчае што-н.

|| ж. прадве́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

прадве́сце, -я, мн. -і, -яў, н. (кніжн.).

З’ява, прымета, якая прадвяшчае што-н.

П. навальніцы.

прадвы́значыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., што.

Наперад вызначыць, абумовіць.

Удалы пачатак прадвызначыў далейшы поспех.

|| незак. прадвызнача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прадвызначэ́нне, -я, н.

прадвясці́ць, -вяшчу́, -ве́сціш, -ве́сціць; -ве́шчаны; зак., што (уст.).

Сказаць наперад пра тое, што будзе, адбудзецца, прадказаць.

|| незак. прадвяшча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

пра́дзед, -а, М -дзедзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Бацька дзеда або бабулі.

2. звычайна мн. Продкі.

Нашы прадзеды.

|| прым. пра́дзедаўскі, -ая, -ае.

прадзе́нне гл. прасці.

пра́дзены, -ая, -ае.

Выраблены прадзеннем.

П. лён.

прадзе́рці, -дзяру́, -дзярэ́ш, -дзярэ́; -дзяро́м, -дзераце́, -дзяру́ць; -дзёр, -дзе́рла; -дзяры́; -дзёрты; зак., што.

Тое, што і прадраць.

|| незак. прадзіра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.