Verbum

тушо́ўка, -і, ДМ -о́ўцы, ж.

1. гл. тушаваць¹.

2. Цені, штрыхі, якія наносяцца на малюнак, план, карту і пад.

Палажыць тушоўку на малюнак.

Густая т.

тушы́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Прыстасаванне для тушэння вуглёў.

2. Накрыўка для трубы самавара.

тушы́ць¹, тушу́, ту́шыш, ту́шыць; ту́шаны; незак., што.

1. Спыняць гарэнне чаго-н.; гасіць.

Т. касцёр.

Т. лямпу.

2. перан. Аслабляць, памяншаць.

Т. спрэчку.

Т. злосць.

|| зак. затушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны, атушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны, абтушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны і патушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны.

|| наз. тушэ́нне, -я, н.

тушы́ць², тушу́, ту́шыш, ту́шыць; ту́шаны; незак., што.

Варыць на малым агні ў закрытай пасудзіне.

Т. мяса.

Т. бульбу.

|| зак. стушы́ць, стушу́, сту́шыш, сту́шыць; сту́шаны і патушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны.

|| наз. тушэ́нне, -я, н.

тушэ́, нескл., н. (спец.).

1. Характар, спосаб дакранання да клавішаў фартэпіяна пры ігры.

Мяккае т.

Моцнае т.

2. У спорце: укол, удар, нанесены фехтавальшчыкам саперніку ў адпаведнасці з правіламі, а таксама дотык барца абедзвюма лапаткамі да дывана, які абазначае яго паражэнне.