Verbum

вя́ліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ліцца; незак.

Падсушвацца на сонцы, на адкрытым паветры (пра тое, што нарыхтоўваецца ў запас).

|| зак. правя́ліцца, -ліцца.

|| наз. вя́ленне, -я, н.

вя́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; незак., што.

Падсушваць на сонцы, на адкрытым паветры для нарыхтоўкі ў запас.

В. рыбу.

|| зак. правя́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены.

|| наз. вя́ленне, -я, н.

вя́лы, -ая, -ае.

1. Які страціў свежасць, звяў (пра расліны).

Вялая трава.

2. перан. Пазбаўлены бадзёрасці, энергіі.

В. працаўнік.

В. настрой.

|| наз. вя́ласць, -і, ж. (да 2 знач.).

вяльмо́жа, -ы, мн. -ы, -аў, м.

1. Знатны і багаты саноўнік (уст.).

Царскія вяльможы.

2. Пра чалавека, які зазнаўся (іран.).

Вельмі рана адчуў сябе вяльможам.

вяльмо́жны, -ая, -ае.

1. Які з’яўляецца вяльможам; знатны (уст.).

В. пан.

2. Уласцівы вяльможы, зняважліва-паблажлівы (іран., неадабр.).

В. тон.