Verbum

прытулі́ць, -улю́, -у́ліш, -у́ліць; -у́лены; зак.

1. каго-што. Шчыльна або з пяшчотай прыціснуць, прыхіліць да сябе.

П. трубку да вуха.

П. дзіця да грудзей.

2. каго (што). Даць прытулак (у 1 знач.), узяць пад сваю апеку.

П. сірот.

|| незак. прыту́льваць, -аю, -аеш, -ае і прытуля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

прыту́пваць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Тупаць нагамі ў такт чаму-н.

П. нагой у такт песні.

прытупі́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -у́піцца; зак.

1. Крыху затупіцца.

Канькі прытупіліся.

2. перан. Страціць адчувальнасць, стаць менш успрымальным.

Боль прытупіўся.

Увага прытупілася.

|| незак. прытупля́цца, -я́ецца.

прытупі́ць, -уплю́, -у́піш, -у́піць; -у́плены; зак., што.

1. Трохі затупіць.

П. нож.

2. перан. Аслабіць, зрабіць менш успрымальным.

П. памяць.

П. пільнасць.

|| незак. прытупля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прытупле́нне, -я, н.

прыту́пнуць, -ну, -неш, -не; -ні́; аднакр.

Тупнуць, стукнуць нагой аб падлогу або зямлю.

П. ботамі.

прытушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны; зак., што (разм.).

Аслабіць, убавіць; затушыць (святло, агонь).

П. лямпу.

П. цыгарэту.

пры́тча, -ы, мн. -ы, -аў, ж. (кніжн.).

Іншасказальнае апавяданне з павучальным вывадам.

П. пра блуднага сына.

|| прым. пры́тчавы, -ая, -ае.

прытыка́цца гл. прыткнуцца.

прытыка́ць гл. прыткнуць.

прыты́м, злуч.

Да таго ж, акрамя таго (ужыв. звычайна ў спалучэнні са злучнікамі «і», «ды», «а»).

Ён малавопытны і п. мяккахарактарны.