Verbum

вятры́шча, -шча, м. (разм.).

Моцны, пранізлівы вецер.

вяха́, -і́, мн. вёхі і (з ліч. 2, 3, 4) вяхі́, вех, ж.

1. Шост, тычка, звычайна з пучком травы ці галінак на версе для абазначэння мяжы, напрамку, руху.

2. перан., чаго; звычайна мн. Важны момант, этап у развіцці чаго-н.

Асноўныя вехі творчасці пісьменніка.

вяхі́р, вехіра́, мн. вехіры́, вехіро́ў, м.

Буйны лясны голуб.

вяхо́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Тое, што і мачалка.

|| прым. вяхо́тачны, -ая, -ае і вяхо́ткавы, -ая, -ае.

вячо́ркі, -рак.

Зборы вясковай моладзі зімовымі або асеннімі вечарамі для сумеснай работы, забавы.

вячы́сты, -ая, -ае (паэт.).

Векавечны, векавы.

вячэ́ра, -ы, ж.

1. Вячэрняя яда.

Позняя в.

2. Страва, прыгатаваная для вячэрняй яды.

В. стыне.

вячэ́раць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Есці вячэру.

Час в.

|| зак. павячэ́раць, -аю, -аеш, -ае.

Прынесці в.

вячэ́рні гл. вечар.

вячэ́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Навучэнец вячэрняй навучальнай установы.

|| ж. вячэ́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.