прывы́чны, -ая, -ае.
1. Які стаў прывычкай.
П. ўклад жыцця.
2. Вядомы, добра знаёмы, такі, да якога прывык.
Прывычныя з дзяцінства мясціны.
Прывычныя сцены.
3. Які прывык, прывучыўся да чаго-н. (разм.).
Рукі, прывычныя да ўсякай працы.
|| наз. прывы́чнасць, -і, ж.
прывядзе́нне гл. прывесці.
прывяза́цца, -яжу́ся, -я́жашся, -я́жацца; -яжы́ся; зак. (разм.).
1. Прымацавацца да чаго-н. вяроўкай.
П. поясам да слупа.
2. перан., да каго-чаго. Пачаць дакучаць, прыставаць.
П. з пытаннямі.
3. перан., да каго-чаго або за кім-чым. Пачаць неадступна ісці за кім-, чым-н.
Сабака прывязаўся да хлопчыка.
|| незак. прывя́звацца, -аюся, -аешся, -аецца.
прывяза́ць, -яжу́, -я́жаш, -я́жа; -яжы́; -я́заны; зак.
1. што і да чаго. Прымацаваць, завязваючы.
П. лейцы да канавязі.
2. каго-што да каго-чаго. Прымацаваць, злучаючы рэменем, вяроўкай і пад.
П. каня да дрэва.
3. перан., што да чаго. У думках злучыць, суаднесці з чым-н.
П. пабудову да мясцовасці.
|| незак. прывя́зваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. прывя́зка, -і, ДМ -зцы, ж. і прывя́званне, -я, н.
прывязны́, -а́я, -о́е.
Які мае прыстасаванне для прывязвання, такі, які можна прывязаць.
Прывязныя лыжы.
пры́вязь, -і, мн. -і, -ей, ж.
У спалучэннях: на прывязі, на прывязь, з прывязі і пад.: тое, чым хто-н. прывязаны (рэмень, ланцуг і пад.).
Трымаць сабаку на прывязі.
Хадзіць на прывязі.
прывярзці́ся гл. вярзціся.
прывясло́ўваць гл. прывеславаць.
прыгавары́ць, -ару́, -о́рыш, -о́рыць; -о́раны; зак., каго (што) і да чаго.
Вынесці абвінаваўчы прыгавор каму-н.
П. да турэмнага зняволення.
|| незак. прыгаво́рваць, -аю, -аеш, -ае.
прыгаво́р, -у, мн. -ы, -аў, м.
1. Рашэнне, вынесенае судом пасля разбору судовай справы.
Абвінаваўчы п.
Апраўдальны п.
П. абскарджанню не падлягае.
2. перан. Увогуле пастанова, рашэнне, меркаванне з ацэнкай чаго-н.
Суровы п. гісторыі.