Verbum

энкалі́пта

(н.-лац. encalypta)

лістасцябловы мох сям. энкаліптавых, які расце на камянях, старых мураваных і бетонных сценах.

энкам’е́нда

(ісп. encomienda = даручэнне)

форма эксплуатацыі індзейскага насельніцтва ў іспанскіх калоніях у Амерыцы 16—18 ст.: індзейцы плацілі аброк, адбывалі паншчыну на рудніках, у маёнтках.

энкаміясты́чны

(ад лац. encomium = усхваленне)

кніжн. хвалебны, панегірычны.

энка́ўстыка

(гр. enkaustike, ад enkaio = выпальваю)

жывапіс, які выконваецца расплаўленымі васковымі фарбамі.

энкла́ў

(фр. enclave)

тое, што і анклаў.

энклі́за

(гр. enklisis)

лінгв. прымыканне склада ці слова да папярэдняга слова са стратай націску і ўтварэннем адзінага фанетычнага слова.

энклі́тыка

(гр. enklitike)

лінгв. слова, якое не мае ўласнага націску і стаіць пасля націскнога слова, да якога яно прымыкае, утвараючы разам з ім адно фанетычнае цэлае (напр. «там жа», «узяць бы»).

энкліты́чны

(гр. enklitikos)

які мае адносіны да энклітыкі, з’яўляецца энклітыкай.