Verbum

эмпіе́ма

(гр. empyema = нарыў, гнайнік)

скапленне гною ў якой-н. поласці арганізма (напр. э. плеўры, э. жоўцевага пузыра).

эмпіры́зм

(фр. empirisme, ад гр. empeiria = вопыт)

філасофскі кірунак, які прызнае пачуццёвае ўспрыманне і вопыт адзінай крыніцай пазнання і прыніжае значэнне лагічнага аналізу і тэарэтычных абагульненняў.

эмпі́рык

(гр. empeirikos)

паслядоўнік эмпірызму.

эмпіры́чны

(гр. empeirikos)

1) які мае адносіны да эмпірызму, уласцівы эмпірызму;

2) заснаваны на эмпірыі; вопытны.

эмпіры́я

(гр. empeiria = вопыт)

1) чалавечы вопыт, успрыманне знешняга свету органамі пачуццяў, 2) назіранне ў натуральных умовах у адрозненне ад эксперыменту.

эмпірыякрытыцы́зм

(ад гр. empeiria = вопыт + крытыцызм)

суб’ектыўна-ідэалістычная плынь у філасофіі канца 19 — пач. 20 ст., якая адмаўляла існаванне аб’ектыўнай рэчаіснасці і разглядала вопыт як суму перажыванняў чалавека.

эмпірыямані́зм

(ад гр. empeiria = вопыт + манізм)

разнавіднасць эмпірыякрытыцызму, якая зводзіла фізічнае да псіхічнага, сцвярджала, што свет з’яўляецца адзіным арганізаваным вопытам.

эмпірыясімвалі́зм

(ад гр. empeiria = вопыт + сімвалізм)

разнавіднасць эмпірыякрытыцызму, якая разглядала свет як сукупнасць сімвалаў вопыту.

эмпірэ́й

(ад гр. empyros = вогненны)

1) паводле ўяўлення старажытных грэкаў і ранніх хрысціян, самая высокая частка неба, напоўненая агнём і святлом, дзе жывуць багі, святыя;

2) перан. сфера мар, летуценнасці;

лунаць у эмпірэях — аддавацца далёкім ад жыцця марам, летуценням.