Verbum

ке́лар

(лац. cellarius)

манах, які загадвае манастырскай гаспадаркай, эканом.

ке́ліх

(польск. kielich, ад с.-в.-ням. kelch)

вялікая чарка, чаша.

ке́лля

(с.-гр. kella, ад гр. kellion)

1) пакой манаха (манашкі) у манастыры;

2) перан. невялікі пакой адзінокага чалавека.

кело́ід

(ад гр. kele = пухліна + -оід)

пухлінападобнае разрастанне злучальнай тканкі скуры, якое развіваецца пасля траўмы або вынікае мімавольна на непашкоджанай паверхні скуры.

ке́львін

[англ. W. Kelvin = прозвішча англ. фізіка (1824—1907)]

адзінка тэмпературы па тэрмадынамічнай шкале ў Міжнароднай сістэме адзінак (СІ), роўная 1/273,16 частцы тэрмадынамічнай тэмпературы трайнога пункта вады.

ке́льма

гл. кельня.

ке́льнер

(ням. Kellner)

афіцыянт рэстарана, піўной, кавярні і інш. у заходнееўрапейскіх краінах.

ке́льня, ке́льма

(польск. kielnia, ад с.-в.-ням. kelle)

прылада муляра, тынкоўшчыка ў выглядзе трохвугольнай лапаткі для нанясення раствору на мур.

кельт

(п.-лац. celtus = долата)

старажытны полы ўнутры бронзавы тапор з каленчатым дзяржаннем, які быў распаўсюджаны ў 2—1 тысячагоддзях да н.э.