Verbum

ацыдафілі́н

(ад лац. acidus = кіслы + гр. phileo = люблю)

малако, сквашанае з дапамогай асобых бактэрый.

ацыдафі́лія ацыдафілі́я

(ад лац. acidus = кіслы + -філія)

здольнасць клетак і тканак жывёлы або расліны афарбоўвацца кіслымі фарбавальнікамі (параўн. базафілія).

ацыдафі́льны

(ад лац. acidus = кіслы + гр. phileo = люблю);

а-ыя арганізмы — арганізмы, для развіцця якіх неабходна значная кіслотнасць асяроддзя (напр. верас, лубін).

ацыдафо́бны

(ад лац. acidus = кіслы + гр. phobos = страх);

а-ыя арганізмы — арганізмы, якія не вытрымліваюць значнай кіслотнасці і развіваюцца толькі ў нейтральным і шчолачным асяроддзі (напр. буракі, фасоля).

ацыдо́з

(ад лац. acidus = кіслы)

намнажэнне ў крыві і тканках арганізма адмоўна зараджаных часцінак (аніёнаў) кіслот (параўн. алкалоз).

ацыдыме́трыя

(ад лац. acidus = кіслы + -метрыя)

метад вызначэння колькасці кіслаты ў растворах.

ацыклі́чны

(ад а- + цыклічны)

тое, што і аліфатычны.

ацыклі́я

(ад а- + гр. kyklos = круг)

размнажэнне выключна ў форме партэнагенезу, якое сустракаецца ў некаторых відаў галініставусых ракаў.

ацылава́ць

(ад. англ. acyl = кіслотны радыкал)

замяшчаць атамы вадароду ў арганічных злучэннях дапаўняльнікам карбонавай кіслаты.

а́цынус

(лац. acinus = ягада, гронка)

1) канцавы сакраторны аддзел альвеалярнай залозы;

2) першасная структурная адзінка лёгкага, якая складаецца з альвеалярных ходаў з альвеоламі 2.