Verbum

апегра́фа

(н.-лац. opegrapha)

накіпны сумчаты лішайнік сям. апеграфавых, які расце на ствалах і галінках клёна, граба, асіны, ясеня, дуба.

апейро́н

(гр. apeiron = бязмежнае)

бясконцае, бясформеннае, бяз’якаснае першарэчыва ў старажытнагрэчаскай філасофіі.

а́пекс

(лац. арех = вяршыня)

1) астр. пункт нябеснай сферы, у напрамку да якога рухаецца Сонечная сістэма;

2) анат. кончык языка;

3) верхавінкавая частка сцябла або кораня расліны.

апеле́нты

(лац. appellens, -ntis = які накіроўвае)

прынады, сродкі прываблівання жывёл.

апе́ль

(фр. appel = заклік)

1) кавалерыйскі сігнал, якім заклікаюць да збору;

2) удар правай выцягнутай нагой па зямлі ў час фехтавання, што азначае пачатак атакі.

апельсі́н

(гал. appelsien)

пладовае дрэва сям. рутавых, пашыранае ў тропіках і субтропіках, а таксама буйны сакаўны плод гэтага дрэва аранжавага колеру.

апелява́ць

(лац. appellare)

1) абскарджваць прыгавор суда ў вышэйшай інстанцыі;

2) звяртацца да каго-н. дзеля падтрымкі (напр. а. да грамадскай думкі).

апеля́нт

(лац. appellans, -ntis)

асоба, якая падала або падае апеляцыю.

апеляты́ў

(ад лац. appellare = называць)

лінгв. імя агульнае як супрацьлегласць імені ўласнаму.

апеля́цыя

(лац. appellatio)

1) абскарджанне прыгавору суда ў вышэйшай інстанцыі; просьба перагледзець справу (параўн. касацыя 1);

2) просьба падтрымаць у чым-н. (напр. а. да грамадскасці).