Verbum

апахрама́т

(ад апа- + гр. chroma, -atos = колер)

аб’ектыў, у якім храматычная аберацыя выпраўлена ў яшчэ большай ступені, чым у ахрамаце.

апацэ́нтр

(ад апа- + цэнтр)

астр. пункт арбіты нябеснага цела, які найбольш аддалены ад цэнтральнага цела.

апа́ч

(ад ням. Patsch = аплявуха)

прыём клаунады ў цырку, гучная фальшывая аплявуха, якую даюць адзін аднаму клоуны.

апа́ш

(фр. apache)

дэкласаваны элемент у Францыі, злодзей;

2) мужчынская кашуля з адкрытым каўняром.

апве́лінг

(англ. upwelling, ад up = наверх + well = хлынуць)

падыманне водаў з глыбіні вадаёма да паверхні, які адбываецца ў выпадках, калі вецер зганяе паверхневыя воды ў бок мора, возера.

апегра́фа

(н.-лац. opegrapha)

накіпны сумчаты лішайнік сям. апеграфавых, які расце на ствалах і галінках клёна, граба, асіны, ясеня, дуба.

апейро́н

(гр. apeiron = бязмежнае)

бясконцае, бясформеннае, бяз’якаснае першарэчыва ў старажытнагрэчаскай філасофіі.

а́пекс

(лац. арех = вяршыня)

1) астр. пункт нябеснай сферы, у напрамку да якога рухаецца Сонечная сістэма;

2) анат. кончык языка;

3) верхавінкавая частка сцябла або кораня расліны.

апеле́нты

(лац. appellens, -ntis = які накіроўвае)

прынады, сродкі прываблівання жывёл.

апе́ль

(фр. appel = заклік)

1) кавалерыйскі сігнал, якім заклікаюць да збору;

2) удар правай выцягнутай нагой па зямлі ў час фехтавання, што азначае пачатак атакі.