Verbum

праклама́цыя

(лац. proclamatio = адозва, заклік)

1) агітацыйны лісток з палітычным зместам, лістоўка;

2) урачыстае абвяшчэнне, апублікаванне.

праклі́тыка

(гр. proklitikos = які нахіляецца ўперад)

лінгв. ненаціскное слова, якое цесна прымыкае да наступнага, што мае націск.

прако́нсул

(лац. proconsul)

службовая асоба ў Стараж. Рыме, якая спачатку выконвала вайсковыя даручэнні за межамі Рыма, пазней — намеснік правінцыі, што прызначаўся з ліку колішніх консулаў.

пракры́ты

(ад санскр. prakrta = просты, натуральны)

1) сярэднеіндыйскія мовы, якія склаліся на аснове старажытнаіндыйскіх дыялектаў і былі шырокаўжывальнымі як размоўныя і літаратурныя мовы больш як паўтара тысячагоддзя (да 15 ст.);

2) адна з катэгорый старажытнаіндыйскай філасофіі, якая абазначае жаночы пачатак усіх матэрыяльных і духоўных рэчаў.

праксіма́льны

(ад лац. proximus = найбліжэйшы)

анат. размешчаны бліжэй да сярэдняй плоскасці цела (напр. п. аддзел сасуда); проціл. дыстальны.

праксіяло́гія

(гр. praksis = справа, дзеянне + -логія)

галіна сацыялагічных даследаванняў, якая вывучае ўмовы і метады эфектыўнай і рацыянальнай чалавечай дзейнасці.

практало́гія

(ад гр. proktos = задні праход + -логія)

раздзел медыцыны, які вывучае хваробы прамой кішкі.

пра́ктык

(гр. praktikos = дзейны)

1) той, хто добра вывучыў сваю справу на практыцы;

2) практычны, дзелавы чалавек.

пра́ктыка

(лац. practica, ад гр. praktika = дзейнасць)

1) дзейнасць людзей, якая накіравана на пераўтварэнне матэрыяльнага свету;

2) жыццё, рэчаіснасць як галіна праверкі вывадаў тэорыі;

3) замацаванне тэарэтычных ведаў на вытворчасці (напр. педагагічная п. студэнтаў);

4) набыты вопыт у якой-н. галіне дзейнасці (напр. п. выхавання дзяцей);

5) дзейнасць урача або юрыста.

практыкава́ць

(польск. praktykować, ад лац. practicare)

1) прымяняць што-н. на справе, на практыцы;

2) праходзіць практыку;

3) пастаяннай трэніроўкай развіваць што-н., прывіваць якія-н. навыкі;

4) займацца ўрачэбнай ці юрыдычнай практыкай.