Verbum

прэадапта́цыя

(ад лац. prae = спераду + адаптацыя)

з’яўленне ў арганізме жывёл і раслін прымет, якія не маюць першаснага прыстасавальнага значэння, але ў змененых умовах існавання могуць стаць карыснымі.

прэа́мбула

(фр. préambule, ад лац. preambulus = які наперадзе)

1) прадмова, уступная частка якога-н. міжнароднага дакумента;

2) перан. пераход да якой-н. размовы, уступ да бяседы (напр. жартаўлівая п.).

прэбе́нда

(с.-лац. praebenda = тое, што павінна быць дадзена)

даходы і маёмасць, якія даюцца прывілеяванай частцы каталіцкага духавенства за выкананне абавязкаў, звязаных з займаемай займанай пасадай.

прэвалі́раваць

(ням. prävalieren, ад лац. praevalere = пераважаць, перавышаць)

мець перавагу, пераважаць.

прэвенты́ўны

(фр. preventif, ад лац. praeventivus)

папераджальны, засцерагальны;

п-ая вайна — вайна, якая нібыта мае мэтай папярэдзіць або прадухіліць напад праціўніка, а ў сапраўднасці з’яўляецца формай агрэсіі.

прэве́нцыя

(лац. praeventio)

папярэджанне злачынства.

прэдыка́т

(лац. praedicatum)

1) паняцце, якое раскрывае змест прадмета суджэння і азначае яго;

2) лінгв. выказнік.

прэдыкаты́ўны

(лац. praedicativus)

які мае адносіны да прэдыката, з’яўляецца прэдыкатам.

прэдыка́цыя

(лац. praedicatio)

1) вызначэнне, раскрыццё зместу суб’екта прэдыкатам;

2) лінгв. устанаўленне прэдыкатыўнай сувязі паміж членамі сказа.

прэ́зенс

(лац. praesens)

лінгв. цяперашні час.