Verbum

про́ба

(ст.-польск. proba, ад ням. Probe)

1) праверка, выпрабаванне;

2) невялікая частка чаго-н., узятая для вызначэння якасці, саставу;

3) колькасць вагавых частак высакароднага металу (золата, серабра і г.д.) у пэўнай колькасці вагавых частак сплаву, а таксама кляймо з абазначэннем гэтай колькасці.

про́башч

(польск. proboszcz < чэш. probośt, ад лац. propositus = начальнік)

ксёндз, які стаіць на чале парафіі.

про́за

[лац. prosa (oratio) = невершаваная мова]

1) невершаваная мова, невершаваныя мастацкія творы;

2) перан. будзённасць, звычайнасць, аднастайнасць (напр. п. жыцця).

прозастама́ты

(н.-лац. prosostomata)

падклас трэматодаў тыпу плоскіх чарвей; паразіты жывёл.

прокалаге́ны

(ад гр. pro = спераду + калаген)

бялкі злучальнай тканкі чалавека і жывёл.

про́лаг

(гр. prologos)

царкоўная кніга, якая змяшчае жыція святых, павучанні, размешчаныя па днях года.

про́наас

(гр. pronaos)

паўадкрытая частка антычнага храма паміж уваходным порцікам і наасам.

про́нія

(гр. pronoia = апека)

феадальнае зямельнае ўладанне ў Візантыі ў 11—15 ст.

пронунсіяме́нта

(ісп. pronunciamiento, ад лац. pronuntio = аб’яўляю)

дзяржаўны ваенны пераварот у Іспаніі і Лац. Амерыцы.

про́паліс

(гр. propolis)

клейкае смалістае рэчыва, якое выпрацоўваецца меданоснымі пчоламі ў якасці будаўнічага матэрыялу; выкарыстоўваецца ў медыцыне.