Verbum

гіпатыязі́д

(ад гіпа- + гр. theion = сера + лац. acidus = востры, едкі)

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца пры цырозах печані, нефрозах, нефрытах, гіпертанічнай хваробе.

гіпатэнзі́ўны

(ад гіпа- + лац. tensio = напружанне)

які зніжае артэрыяльны ціск (напр. г-ыя сродкі ў фармакалогіі).

гіпатэ́нзія

(ад гіпа- + лац. tensio = напружанне)

тое, што і гіпатанія, але часцей ужываецца для абазначэння паніжэння артэрыяльнага крывянога ціску (параўн. гіпертэнзія).

гіпатэну́за

(гр. hypoteinusa)

мат. старана прамавугольнага трохвугольніка, якая ляжыць насупраць прамога вугла.

гіпатэрмі́я

(ад гіпа- + -тэрмія)

паніжэнне тэмпературы цела чалавека або цеплакроўных жывёл за яе фізіялагічныя граніцы; штучнае ахаладжэнне арганізма або асобных яго частак з лячэбнай мэтай (параўн. гіпертэрмія).

гіпатэты́чны

(гр. hypotetikos)

заснаваны на гіпотэзе; мяркуемы меркаваны (напр. г-ае сцвярджэнне).

гіпафа́рынкс

(ад гіпа- + гр. pharynks = глотка)

1) выпучванне склератызаванай сценкі ротавай поласці насякомых;

2) ніжні аддзел глоткі ў пазваночных.

гіпафу́нкцыя

(ад гіпа- + функцыя)

недастатковая дзейнасць якога-н. органа, тканкі, сістэмы, што прыводзіць да парушэння жыццядзейнасці арганізма (проціл. гіперфункцыя).

гіпахе́рыс

(н.-лац. hypochoeris)

травяністая расліна сям. складанакветных з дробным лісцем і жоўтымі кветкамі, пашыраная пераважна ў Міжземнамор’і; на Беларусі трапляецца рэдка.

гіпахлары́ты

(ад гіпа- + хларыты)

солі хларнавацістай кіслаты; выкарыстоўваюцца для адбельвання тканін і дэзінфекцыі.