Verbum

базылья́не

(с.-лац. basiliani)

каталіцкія манахі ўсходняга абраду, якія жывуць паводле статута св. Васіля (Базыля) Вялікага (распрацаваны ў 4 ст.); існуюць з ранняга сярэдневякоўя, у канцы 16 ст. арганізаваны ў уніяцкі ордэн.

бай

(цюрк. baj)

буйны землеўладальнік у дарэвалюцыйнай Сярэд. Азіі.

байба́к

(тат. bajbak)

1) стэпавая жывёла атрада грызуноў, якая восень і зіму праводзіць у спячцы; стэпавы сурок;

2) перан. абібок, гультай.

ба́йка

(польск. bajka, ад с.-н.-ням. baie)

мяккая, пераважна баваўняная тканіна з прыгладжаным ворсам.

байко́т

[англ. baycott, ад C. Boycott = прозвішча адміністратара маёнтка (1832—1897)]

1) спосаб палітычнай і эканамічнай барацьбы, калі спыняюцца адносіны з якой-н. асобай, арганізацыяй, дзяржавай;

2) разрыў адносін з кім-н. як знак незадавальнення яго паводзінамі.

байра́к

(цюрк. bajrak)

сухая лагчына, пакрытая расліннасцю, у стэпах і лесастэпах Рускай раўніны.

байра́м

(кр.-тат. bairain, тур. bayram)

рэлігійнае свята ў мусульман пасля заканчэння месячнага посту рамазана.

байрані́зм

[ад англ. D. Byron = прозвішча англ. паэта (1788—1824)]

літаратурная плынь пач. 19 ст., якая ўзнікла пад уздзеяннем творчасці Байрана і характарызавалася рамантычным індывідуалізмам, расчараванасцю ў жыцці.

байска́ўт

(англ. boy-scout, ад boy = хлопчык + scout = разведчык)

член скаўцкай арганізацыі хлопчыкаў (гл. скаўтызм).

байстру́к

(польск. bajstruk, ад с.-н.-ням. bastard < лац. bastardus)

пазашлюбнае дзіця (параўн. бенкарт).