Verbum

кла́ўзула

(лац. clausula = заключэнне)

1) спецыяльная ўмова, агаворка ў завяшчанні, дагаворы і інш. (у юрыспрудэнцыі);

2) заключная частка прамовы (у рыторыцы);

3) заключныя склады вершаванага радка пасля апошняга націскнога склада.

кла́фтэр

(ням. Klafter = сажань)

адзінка даўжыні ў Аўстрыі і Венгрыі, роўная 1,896 м.

клаша́р

(фр. clochard = жабрак)

бадзяга, валацуга, бяздомнік.

клебсіе́лы

(н.-лац. klebsiella)

капсульныя бактэрыі сям. энтэрабактэрый; паразіты жывёл і чалавека, пашыраны і ў знешнім асяроддзі.

клебсіялёзы

(ад клебсіелы)

інфекцыйныя хваробы жывёл і чалавека, якія выклікаюцца клебсіеламі.

клеёма

(н.-лац. cleome)

кустовая расліна сям. каперсавых, з ружовымі або белымі кветкамі ў коласападобных суквеццях, пашыраная ў Паўн. Афрыцы і тропіках Амерыкі; культывуецца як дэкаратыўная.

клейафа́н

(ад гр. kleos = слова + phanos = светлы)

мінерал класа сульфідаў, светлая або бясколерная разнавіднасць сфалерыту.

клейдэсда́лы

(англ. Clydesdale = назва даліны ракі Клайд у Шатландыі)

парода коней-цяжкавозаў, выведзеная ў Шатландыі.

клеймс

(англ. claims)

прэтэнзіі, патрабаванні пакупніка да прадаўца ў сувязі з дрэннай якасцю або станам пастаўленага тавару.

клейстага́мія

(ад гр. kleistos = замкнёны + -гамія)

самаапыленне і самаапладненне раслін з нераскрывальнымі кветкамі (напр. у арахісу, ячменю).