Verbum

абіяці́н

(ад лац. abies, -etis = елка)

вуглевадарод, які здабываецца са смалы хвойных дрэў і выкарыстоўваецца замест бензіну як растваральнік.

аблакці́раваць

(лац. ablactare = адымаць дзіця ад грудзей)

праводзіць аблакціроўку.

аблакціро́ўка

(ад аблакціраваць)

спосаб прышчэплівання раслін (дрэў, кустоў) зрошчваннем галінак без аддзялення іх ад ствалоў.

абла́стыка

(ад а- + гр. blastos = парастак, зародак)

сукупнасць прыёмаў, якія выкарыстоўваюцца ў час выдалення пухлін, каб перашкодзіць іх рэцыдывам і імплантацыі клетак у ране.

аблі́га

(іт. obligo, ад лац. obligo = абавязваю)

1) сума запазычанасці па вэксалях, 2) банкаўскія кнігі асабістых рахункаў, у якіх улічваецца запазычанасць па вэксалях.

абліга́та

(іт. obligato, ад лац. obligatus = абавязковы)

абавязковая для выканання партыя суправаджальнага інструмента ў музычным ансамблі.

абліга́тны

(лац. obligatus)

абавязковы, які пастаянна трапляецца (напр. а-ыя паразіты).

абліга́цыя

(лац. obligatio = абавязацельства)

каштоўная папера, якая дае яе трымальніку даход у выглядзе працэнтаў ад яе намінальнай вартасці або выйгрышу.

аблі́ква

(н.-лац. obliquus)

рыба сям. харацынідаў атрада карпавых, якая водзіцца ў рэках басейна Амазонкі; на Беларусі гадуецца ў акварыумах.

аблітэра́цыя

(лац. oblitteratio = згладжванне, забыццё)

1) зарастанне поласці або прасвету якога-н. трубчастага органа ў чалавека і жывёл;

2) сплюшчванне раслінных клетак і тканак, напр. пры разрастанні сцябла ў таўшчыню.