Verbum

гіялі́навы

(гр. hyalinos)

шклопадобны, празрысты (напр. г. храсток).

гіяліно́з

(ад гр. hyalos = шкло)

змена тканак арганізма, якая характарызуецца з’яўленнем па-за клеткамі тканак аднародных паўпразрыстых шчыльных бялковых мас; назіраецца пры некаторых хваробах, напр. калагенозах.

гіялі́т

(ад гр. hyalos = шкло + -літ)

мінерал класа сілікатаў, празрыстая разнавіднасць апалу.

гіяло́брыян

(н.-лац. hyalobryon)

аднаклетачная або каланіяльная залацістая водарасць сям. лепахраманадавых, якая пашырана пераважна ў чыстых водах.

гіялураніда́за

[ад гр. hyalos = шкло + uron = мача + (дыяст)азы]

фермент, які каталізуе гідроліз гіялуронавай кіслаты.

гіялуро́навы

(ад гр. hyalos = шкло + uron = мача);

г-ая кіслата — поліцукрыд, які ўваходзіць у склад пазаклетачнага асноўнага рэчыва злучальнай тканкі пазваночных жывёл; змяшчаецца ў клетачных абалонках, шклопадобным целе вока і інш.

гіямандыбуля́рэ

(ад лац. hio = разяўляю рот + мандыбулы)

верхнія парныя косці пад’язычнай дугі ў рыб і іншых пазваночных.

гіястылі́я

(ад лац. hio = разяўляю рот + гр. stylos = слупок)

тып сучлянення сківічнага апарата з восевым чэрапам у большасці рыб.

гіясцыямі́н

(ад гр. hyoskyamos = блёкат)

алкалоід, які змяшчаецца ў блёкаце і іншых раслінах сям. паслёнавых; выкарыстоўваецца ў медыцыне.

гія́тус

(лац. hiatus = шчыліна)

лінгв. збег двух або некалькіх галосных гукаў у адным слове або на мяжы слоў.