Verbum

гіпа́рх

(гр. hipparchos)

начальнік конніцы ў Стараж. Грэцыі.

гіпарыён

(н.-лац. hipparion, ад гр. hippos = конь + Areion = імя хутканогага каня ў старажытнагрэчаскай міфалогіі)

вымерлы трохпальцы конь, які быў пашыраны ў неагене (параўн. анхітэрый, палеатэрый).

гіпасакрэ́цыя

(ад гіпа- + сакрэцыя)

недастатковае выдзяленне сакрэту якой-н. залозай, звязанае з паніжанай функцыянальнай актыўнасцю залозы (параўн. гіперсакрэцыя).

гіпасексуа́льнасць

(ад гіпа- + сексуальнасць)

зніжэнне сексуальнай схільнасці пры адсутнасці якіх-н. адхіленняў у здароўі чалавека (параўн. гіперсексуальнасць).

гіпасмі́я

(ад гіпа- + гр. osme = пах, нюх)

зніжэнне нюху ў выніку парушэння насавога дыхання, запаленні слізістых абалонак поласці носа і інш.

гіпаспады́я

(ад гіпа- + гр. spao = адрываю)

прыроджанае недаразвіццё мочавыдзяляльнага канала, пры якім яго вонкавая адтуліна адкрываецца на ніжняй паверхні палавога члена.

гіпаспермі́я

(ад гіпа- + сперма)

тое, што і алігаспермія.

гіпаста́з

(ад гіпа- + -стаз)

застой крыві ў ніжніх частках цела, які назіраецца ў хворых з аслабленай сардэчнай дзейнасцю.

гіпастазава́ць

(ад гр. hypostasis = сутнасць)

філас. прыпісваць адцягненым паняццям самастойнае існаванне, напр. разглядаць мысленне, волю як самастойныя аб’екты.

гіпасто́м

(ад гіпа- + гр. stoma = рот)

выраст хабатка ў кляшчоў, абсаджаны кручочкамі, які служыць для прымацавання кляшча да жывёлы і дапамагае ссаць кроў.