Verbum

гістарыягра́фія

(ад гісторыя + -графія)

1) гісторыя гістарычнай навукі ў цэлым, а таксама сукупнасць даследаванняў, прысвечаных вывучэнню пэўнага гістарычнага перыяду ці распрацоўцы пэўнай гістарычнай тэмы;

2) навуковая дысцыпліна, якая вывучае гісторыю гістарычнай навукі.

гістафізіяло́гія

(ад гіста- + фізіялогія)

раздзел гісталогіі, які вывучае механізмы функцый тканак і іх комплексаў у жывёльным арганізме.

гістахі́мія

(ад гіста- + хімія)

раздзел гісталогіі, які вывучае хімічныя ўласцівасці тканак жывёл і раслін.

гісто́лаг

(ад гіста- + -лаг)

спецыяліст у галіне гісталогіі.

гісто́ліз

(ад гіста- + -ліз)

разбурэнне тканак арганізма ферментамі тканкавага або бактэрыяльнага паходжання.

гісто́ны

(ад гр. histos = тканка)

група простых бялкоў (пратэінаў), якія змяшчаюцца ў ядрах большасці клетак жывёл і раслін.

гісто́рык

(лац. historicus, ад гр. historikos)

1) спецыяліст па гісторыі;

2) выкладчык гісторыі.

гісто́рыя

(лац. historia, ад гр. historia)

1) працэс развіцця прыроды і грамадства;

2) навука аб развіцці чалавечага грамадства (напр. г. Беларусі);

3) навука, якая вывучае паслядоўнае развіццё якой-н. галіны ведаў (напр. г. літаратуры, г. тэатра);

4) апавяданне (напр. забаўная г.);

5) здарэнне, выпадак (напр. непрыемная г.).

гістрыён

(лац. histrio, -onis = акцёр)

1) вандроўны камедыянт у Стараж. Рыме;

2) вандроўны спявак, музыкант, акцёр, акрабат у сярэдневяковай Еўропе (параўн. жанглёр 1, шпільман).

гістыдзі́н

(ад гр. histos = тканка + eidos = выгляд)

амінакіслата, якая ўваходзіць у склад большасці бялкоў; у арганізме сінтэзуецца з адэніну і глютацыёну, пры распадзе ўтварае гістамін.