Verbum

гістаге́нны

(ад гіста- + -генны)

які паходзіць з тканкі, тканкавы.

гістагра́ма

(ад гр. histos = слуп + -грама)

графічны паказ статыстычных размеркаванняў якой-н. велічыні па колькаснай прымеце.

гісталіза́ты

(ад гіста- + лізаты)

тое, што і лізаты 1.

гістало́гія

(ад гіста- + -логія)

навука пра будову, развіццё і функцыі тканак чалавека і жывёл; уключае гістафізіялогію і гістахімію.

гістамі́н

(ад гіста- + аміны)

тканкавы гармон, які належыць да біягенных амінаў і мае моцнае біялагічнае дзеянне.

гістапатало́гія

(ад гіста- + паталогія)

раздзел паталагічнай анатоміі, які вывучае мікраскапічныя працэсы, што адбываюцца ў тканках пры розных захворваннях.

гістапратэ́ктары

(ад гіста + пратэктар)

лекавыя прэпараты, якія зніжаюць пашкоджанне слізістай страўніка фізічнымі і хімічнымі фактарамі.

гістарыёграф

(ад гісторыя + -граф)

1) спецыяліст у галіне гістарыяграфіі;

2) уст. тое, што і гісторык.

гістары́зм

(ад гр. historikos = пстарычны)

1) дыялектычны прынцып вывучэння і ацэнкі прадметаў і з’яў у працэсе іх узнікнення і развіцця ў канкрэтна гістарычных умовах;

2) слова, што выйшла з паўсядзённага ўжытку ў сувязі са знікненнем рэаліі або паняцця, якое яно абазначала.

гістары́чны

(гр. histonkos)

1) які належыць да гісторыі, важны з пункту погляду ролі, якую выконваў ці выконвае ў развіцці жыцця грамадства або прыроды (напр. г. працэс, г-ая падзея);

2) які рэальна існаваў, не выдуманы (напр. г. факт);

3) звязаны з пэўным этапам у развіцці грамадства, не вечны, пераходны (напр. г-ая каіэгорыя);

4) які адносіцца да часу, ад якога захаваліся рэчавыя помнікі (напр. г-ая пара жыцця народа);

5) які апіраецца на гісторыю як на метад пазнання, даследавання, вывучае з’явы ў іх паслядоўным развіцці;

6) які апісвае людзей або падзеі мінулага (напр. г. раман).