Verbum

барацы́т

(ад с.-лац. borax = салетра)

мінерал групы баратаў, двайная соль хлорыстага і борнакіслага магнію белага колеру з шараватым, жаўтаватым або зеленаватым адценнем; выкарыстоўваецца для прыгатавання розных прэпаратаў.

ба́рба

(лац. barba = барада)

завіток штрыха клішэ або штампа.

барбака́н

(с.-лац. barbacana)

падковападобная прысадзістая вежа без даху перад уваходнай брамай, якая прызначалася для дадатковага ўзмацнення і абароны галоўнага ўезду ў сярэдневяковы замак.

барбамі́л

[ад барб(ітураты) + гр. amylon = крухмал]

снатворны сродак з групы барбітуратаў.

барбары́с

(ар. barbāris)

кустовая расліна сям. барбарысавых з калючкамі і дробнымі жоўтымі кветкамі ў гронках, пашыраная пераважна ва ўмераных зонах, а таксама прадаўгаватыя кіслыя чырвоныя ягады гэтай расліны.

барбатава́ць

(ад фр. barbotage = перамешванне)

прапускаць газ або пару праз слой вадкасці пад ціскам.

барбацёр

(фр. barboter = літар. валтузіцца ў вадзе, у гразі)

прыстасаванне ў выглядзе труб з маленькімі адтулінамі для прадзімання газу (паветра) ці пары праз слой вадкасці; выкарыстоўваецца ў хімічнай прамысловасці.

барбаці́н

(фр. barbotine)

1) сумесь белай гліны, пяску і фарбы для нанясення ляпных упрыгожанняў на керамічныя вырабы перад іх абпальваннем;

2) ваза з расфарбаванымі пукатымі кветкамі і лісцем.

барбе́т

(фр. barbette)

1) насыпная пляцоўка за брустверам для размяшчэння гарматы;

2) ахоўная бранявая сценка на борце ваеннага карабля, за якой размяшчаюцца артылерыйскія ўстаноўкі.

барбілафо́зія

(н.-лац. barbilophozia)

пячоначны мох сям. лафозіевых, які расце на камянях, кары дрэў, вільготнай глебе.