Verbum

апало́гія

(гр. apologia)

празмернае ўсхваленне, абарона каго-н. або чаго-н.

апало́н

(гр. Apollon = імя бога мудрасці, апекуна мастацтва ў старажытнагрэчаскай і старажытнарымскай міфалогіі)

1) перан. прыгожы стройны мужчына;

2) прыгожы буйны дзённы матыль сям. паруснікаў.

апамарфі́н

(ад апа- + марфін)

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца як адхарквальны сродак.

апамі́ксіс

(ад апа- + -міксіс)

1) розныя спосабы бясполага размнажэння жывёл і раслін (апагамія, апаспарыя, партэнагенез);

2) утварэнне зародка ў вышэйшых раслін без запладнення і рэдукцыйнага падзелу.

апанаге́тан

(н.-лац. aponogeton)

травяністая расліна сям. апанагетанакветных з доўгім лісцем і белымі кветкамі, пашыраная ў вадаёмах Афрыкі, Паўд.-Усх. Азіі і Аўстраліі; на Беларусі вядома як акварыумная.

апана́ж

(фр. apanage)

зямельнае валоданне, якое давалася ў заходнееўрапейскіх манархічных краінах, напр. у Францыі да 1832 г., некаранаваным членам каралеўскай сям’і.

апане́нт

(лац. opponens, -ntis = які пярэчыць)

1) праціўнік у спрэчцы, палеміцы;

2) той, каму даручана ацэнка дысертацыі і выступленне на яе публічнай абароне.

апанеўро́з

(гр. aponeurosis)

анат. сухажылле шырокіх пласціністых мышцаў.

апані́раваць

(лац. opponere = пярэчыць)

1) пярэчыць, аспрэчваць чыё-н. меркаванне;

2) выступаць у якасці апанента на публічнай абароне дысертацыі.

апанта́лес

(н.-лац. apantales)

насякомае сям. браканідаў, выкарыстоўваецца ў біялагічнай барацьбе са шкоднымі насякомымі.